ចាំពេលយើងជួបគ្នាម្តងទៀត
ចំហាយក្លិននិទាឃរដូវបានសាយភាយក្នុងបរិយាកាស។ សញ្ញានៃនិទាឃរដូវលេចឡើងគ្រប់ទីកន្លែង យើងឃើញមានផ្កាពណ៌ខៀវតូចៗ ផ្កាដាហ្វូឌីលពណ៌លឿង ធូលីបពណ៌ក្រហមនិងពណ៌ស្វាយ ព្រមទាំងផ្កាលីលីនៅជ្រលងភ្នំពណ៌សផងដែរ។ ស្លឹកឈើពណ៌បៃតងបានលូតលាស់ចេញពីមែកសាខារបស់ដើមឈើទាំងឡាយ ដែលពីមុនមិនមានស្លឹកសោះ។ ដីមានសំណើមបានបញ្ចេញក្លិនពីភ្លៀងកាលពីយប់មិញ ហើយព្រះអាទិត្យបានចែងចាំងរស្មីយ៉ាងភ្លឺថ្លា។ រដូវរងាបានកន្លងផុតទៅ ហើយនិទាឃរដូវក៏បានចូលមកដល់។ បើទោះបីជាធម្មជាតិមានភាពរីករាយ ក៏ប៉ុន្តែបរិយាកាសនៅក្នុងសាលាវិញបែរជាមានសភាពស្ងប់ស្ងាត់គួរឱ្យខ្លាច។ នៅពេលជំងឺរាតត្បាតមេរោគកូវីដ-១៩ បានឈានជើងចូលក្នុងជីវិតយើង អ្វីៗទាំងអស់បានប្រែប្រួលខុសពីធម្មតា។ ភាពភ័យខ្លាចនិងការព្រួយបារម្ភបានរុំព័ទ្ធពួកយើង ហើយយើងមានតែសង្ឃឹមថានឹងបានវិលទៅធម្មតាវិញប៉ុណ្ណោះ។ បើទោះបីជាមានហេតុកើតឡើងបែបនេះក៏ដោយ ខ្ញុំបានងើយសម្លឹងទៅមើលមេឃ លើកដៃបាំងកម្តៅថ្ងៃ ហើយខ្ញុំក៏បានញញឹម។ ខ្ញុំបានមានក្តីសង្ឃឹមឡើងវិញ ដោយសារតែសម្រស់នៃគ្រប់យ៉ាងដែលនៅជុំវិញខ្ញុំ។
នៅពេលខ្ញុំឈានជើងដំបូងចូលបរិវេណរបស់ Beloit ក្នុងការចាប់ផ្តើមទំព័រថ្មីក្នុងជីវិត ខ្ញុំគ្រាន់តែព្រួយបារម្ភពីភាពត្រជាក់ និងការរៀនសូត្រ ការបង្កើតមិត្តភក្តិថ្មីៗ និងការរក្សាទំនាក់ទំនងល្អជាមួយអ្នករួមបន្ទប់ខ្ញុំឈ្មោះ ប្រីអាន់ណា។ ខ្ញុំមិនបានរំពឹងទាល់តែសោះថាជំងឺរាតត្បាតដ៏កាចសាហាវមួយមានក្នុងនោះដែរ។ នៅពេលខ្ញុំព្រមទាំងមិត្តភក្តិនិយាយលាគ្នានៅខែមីនា ពួកយើងមិនរំពឹងថានឹងមិនបានជួបគ្នាលើសពីមួយសប្តាហ៍ទេ។ យើងបានលាគ្នា តែគិតថានឹងជួបគ្នាវិញបន្ទាប់ពីសម្រាកមួយសប្តាហ៍ហើយ។ ប៉ុន្តែអ្វីៗគឺខុសពីការគិតរបស់យើងទាំងស្រុង។
សកម្មភាពក្នុងសាលាទាំងអស់ត្រូវបានផ្អាក។ គ្មានការប្រកួតកីឡា គ្មានការប្រគំតន្ត្រី គ្មានសកម្មភាពជាក្រុម គ្មានការប្រជុំអ្វីទាំងអស់។ និស្សិតដែលបានចេញពីសាលាសម្រាប់ការសម្រាកមួយសប្តាហ៍ មិនអាចវិលវិញបាន។ បន្ទាប់មកទៀត ក៏មានសេចក្តីប្រកាសថានឹងត្រូវរៀនតាមប្រព័ន្ធអនឡាញ។ ក្នុងរយៈពេលតែពីរសប្តាហ៍ គ្រប់គ្នាច្របូកច្របល់ខ្លាំង។ សាស្ត្រាចារ្យបង្រៀនម្នាក់ៗមានបញ្ហាក្នុងការប្រើប្រាស់ Zoom ហើយសិស្សនិស្សិតក៏មិនស៊ាំនឹងការរៀនបែបនេះ ហើយមិនសប្បាយចិត្តដែលមិនបានជួបមុខគ្នា។ ខ្ញុំក៏មានការព្រួយបារម្ភពីគ្រួសារនៅកម្ពុជា និងមិត្តភក្តិទាំងអស់នៅទូទាំងពិភពលោក ជាពិសេសគ្រូណែនាំនៅញូវយ៉ក ដែលជាទីកន្លែងមានករណីកូវីដ-១៩ច្រើន។ ខ្ញុំបានត្រឹមតែរង់ចាំប៉ុណ្ណោះ។ ចំនួនករណីអ្នកដែលឆ្លងជំងឺបានកើនឡើង ហើយអ្នកស្លាប់ក៏មានកាន់តែច្រើនទៀត។ ប្រទេសនីមួយៗត្រូវបានបិទ។ ការធ្វើដំណើរផ្សេងៗត្រូវបានផ្អាក។ គ្រប់ជំនួញអាជីវកម្មទាំងអស់ត្រូវបានបិទ។ អ្វីៗមើលទៅមិនល្អសោះ។
ខ្ញុំពិតជាកោតសរសើរខ្លាំងណាស់ដែលមនុស្សទាំងអស់មានភាពក្លាហានក្នុងការប្រឈមនឹងជំងឺនេះ ពេលមានបច្ចេកវិទ្យាជួយសម្រួលការទំនាក់ទំនង។ ខ្ញុំបានទូរស័ព្ទទៅគ្រួសារនិងមិត្តភក្តិរាល់ថ្ងៃ។ សាស្ត្រាចារ្យរបស់ខ្ញុំបានផ្ញើអ៊ីម៉ែលមកសួរសុខទុក្ខខ្ញុំ។ នៅពេលរៀនតាម Zoom ពួកយើងបើកកាមេរ៉ា ដើម្បីបានមើលមុខគ្នា។ មិត្តភក្តិខ្ញុំនិងខ្ញុំញ៉ាំអាហារតាមអនឡាញ ដោយមើលមុខគ្នាតាមវីដេអូ។ ដោយសារមានបច្ចេកវិទ្យាទើបយើងទាំងអស់គ្នាអាចរក្សាទំនាក់ទំនងបានក្នុងពេលដែលយើងត្រូវរក្សាគម្លាតពីគ្នា។
ប្រព័ន្ធអនឡាញពិតជាល្អក៏ពិតមែន តែក៏ធ្វើឱ្យខ្ញុំពិបាកក្នុងការរក្សាទម្លាប់ល្អមួយប្រចាំថ្ងៃផងដែរ។ ខ្ញុំតែងតែមានអារម្មណ៍ថាចង់ចូលរៀនដោយមិនបាច់ទៅណា គ្រាន់តែក្រោកឡើងហើយរៀននៅលើគ្រែតែម្តង។ ដូចនេះហើយ ខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តសរសេរជាបញ្ជីរៀបរាប់ពីកិច្ចការដែលត្រូវធ្វើប្រចាំថ្ងៃ ដើម្បីឱ្យខ្លួនឯងមានវិន័យមួយនិងអាចបញ្ចប់កិច្ចការបានជោគជ័យ។ ខ្ញុំក៏ឃើញថាការស្លៀកពាក់ដូចដែលខ្ញុំធ្លាប់ស្លៀកពាក់ពេលទៅរៀនក្នុងថ្នាក់ផ្ទាល់ដូចធម្មតា គឺជួយខ្ញុំឱ្យមានវិន័យផងដែរ។
ក្នុងគ្រាដ៏លំបាកនេះ ខ្ញុំលំហែអារម្មណ៍ដោយការដើរលេងជុំវិញបរិវេណសាលាជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយក៏បានធូរស្បើយចិត្តពេលឃើញផ្ការីកព្រោងព្រាតនៅទីកន្លែងដែលធ្លាប់តែមានពណ៌សព្រោះត្រូវបានគ្របដណ្តប់ដោយព្រិលកាលពីរដូវរងា។ ខ្យល់បក់តិចៗបានធ្វើឱ្យខ្ញុំស្រឡះខួរក្បាល។ នៅពេលខ្ញុំជួបអ្នកណាម្នាក់ដែលកំពុងដើរដូចគ្នា ពួកយើងញញឹមឬលើកដៃដាក់គ្នា។ នៅថ្ងៃមួយ ខ្ញុំក៏បានឃើញសារជាច្រើននៅតាមផ្លូវ។ សារទាំងនោះស្រស់ស្អាត ពោរពេញដោយក្តីសង្ឃឹមនិងការលើកទឹកចិត្ត។ ខ្ញុំពិតជាត្រេកអរខ្លាំងណាស់ និងអរគុណដល់អ្នកដែលចំណាយពេលសរសេរសារទាំងនោះ។ ខ្ញុំត្រូវការការលើកទឹកចិត្តពីសារទាំងនោះ ហើយគិតថាអ្នកដទៃទៀតក៏មានអារម្មណ៍ដូចខ្ញុំដែរ។
នៅពេលខ្ញុំមិនដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វីដើម្បីមានសុខភាពផ្លូវចិត្តល្អនិងសកម្ម ខ្ញុំងាកទៅរកសៀវភៅ។ ការអានសៀវភៅគឺជាដំណោះស្រាយដ៏ល្អមួយ ជាពិសេសនៅក្នុងពេលនេះដែលខ្ញុំត្រូវការសម្រាកខ្លះ។ បើទោះបីជាអ្នកមិនអាចទៅលេងសមុទ្រឬទៅឡើងភ្នំបាន យ៉ាងហោចណាស់អ្នកអាចស្រមៃថាបានទៅភពផ្សេងហើយអ្នកប្រយុទ្ធជាមួយបិសាច ដោះស្រាយអាថ៌កំបាំង ឬរៀនមន្តអាគមនិងជិះអំបោសហោះ។ ការអានសៀវភៅពិតជាសប្បាយខ្លាំងណាស់។
រហូតដល់យើងត្រលប់ទៅសភាពធម្មតាវិញ យើងត្រូវចងចាំថាយើងនឹងឆ្លងកាត់រឿងនេះបាន ហើយមិនមែនតែម្នាក់ឯងទេតែជាមួយគ្នា។ បើទោះបីជាគ្រានេះពិបាកខ្លាំង តែយើងដឹងថាយើងមានអត្ថន័យសម្រាប់គ្នាទៅវិញទៅមក។ នៅពេលយើងជួបគ្នាម្តងទៀត ចូរចាំថាត្រូវតែឱបអ្នកជាទីស្រឡាញ់ឱ្យខ្លាំងហើយនិយាយជាមួយគ្នា កុំរវល់តែមើលទូរស័ព្ទ។
ជូនចំពោះមិត្តភក្តិ ក្រុមគ្រួសារ និងអ្នកទាំងអស់គ្នានៅជុំវិញពិភពលោក! សូមថែរក្សាខ្លួនឯងឱ្យមានសុវត្ថិភាព។ ខ្ញុំនឹកអ្នករាល់គ្នាណាស់។ ព្យុះនេះនឹងកន្លងផុតទៅជាមិនខាន។ នៅពេលនេះ សូមឱ្យអ្នកស្រស់ស្រាយដូចជាផ្កាធូលីបខាងក្រោម។ ចាំជួបគ្នាម្តងទៀតណា!
ប្លុកសរសេរដោយ៖
កញ្ញា ផាន វល័ក្ខ
ជ័យលាភីលេខ ១ នៃការប្រកួតសរសេរប្លុកស្តីពីការប្រើប្រាស់បច្ចេកវិទ្យាព័ត៌មាន ICT ក្នុងការសិក្សា និងធ្វើការពីផ្ទះក្នុងអំឡុងពេលកូវីដ-១៩
កញ្ញា វល័ក្ខ គឺជានិស្សិតកំពុងបន្តការសិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យ Beloit នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។